کاغد بی خط

یک شب

بعد از دو سه هزار سال عمر

کائنات گرد هم مینشینند تا سرب به آسمان بریزند و باد را بجنبانند

و همان شب کسی را به زیر پوستت  تزریق کنند که بگوید:آسمان را ببین...

دیگر کسی فکر این را نمی کند که لامذهب ها!خوک نیستم که دیگر نتوانم آسمان را ببینم؛گاو نیستم که کور رنگ باشم یا سگ نیستم که باد را حس نکند!

زندگی و عمر و حال و خواب را بار میزند و می برد...به همین سادگی!

به درک که بعدش دیگر باید کور و کر و فلج بشوی تا خاطره ای تو را به خطر نیندازد!(این پاسخ کائنات است!)

گوشه ی تخت داری جان می کَنی آن وقت همسایه ها به فکر نذر کردن برای گرفتن حاجت اند!پیش چشم تو که زنده زنده از دست زمین و زمان،جان میدهی...

پی نوشت:اون بالا باد داره زاغ ابر ها رو چوب میزنه...اشک این ابر ها زیاده ولی دریا نمیشه...

لجه ی جنون

ای آفتاب پاک صداقت

در من غروب کن

ای لفظ ها،چگونه چنین ساده و صریح

مفهوم دیگری را

با واژه های کاذب مغشوش

تفسیر می کنید؟

دیگر به آن تفاهم مطلق

هرگز نمی رسیم

و دست آرزو

با این سموم سرد تنفر که می وزد

دیگر شکوفه های عشق و شهامت را

از شاخسار شوق نمی چیند

اکنون

لبخند خنجری است

آغشته

زهرناک

و اشک

اشک،دانه ی تزویر زنگی است

آیا

هنگام نیست که دیگر

دلاله ی وقیح

-هیزم شکن نفاق-

این پیر زال رانده ی وامانده

در دادگاه عشق

به قصد اعتراف نشیند؟

یا

این جغد شوم سوی عدم بال و پر بزند

در عمقِ اعتکاف نشیند!

من شاهد فنای غرور رود

در ژرفای تشنه ی مرداب بوده ام

کفتار پیر مانده ز تدبیری

و شاهد شهادت شیری

در بند و خسته ی زنجیری

دیدم

تهدید،شور شعله های شهامت را

مرعوب می کند

و همچنان

که سم گرازان تیز رو

رویا ی باکرگی را

به ذهن برف

منکوب می کند

ای کاش آن حقیقت عریان محض را

هرگز ندیده بودم

دیدم که بی دریغ

با رشته ی فریب

این رُقعه رُقعه زندگی ام کوک می خورد

دانایی ام به ناتوانی ام افزود

دیدم که آن حقیقت عریان زچشم من

مکتوم مانده بود

در زیر چشم باز من

اما همیشه کور

در شهر های پاک مقدس

در شهر های دور

دیو و فرشته وعده ی دیدار داشتند.

و بیم من همه این بود که مباد

تندیس دست پرورده ی من

در هم شکسته گردد

و بیم من همه این بود که مباد

روزی به ناگه از سر انگشت پرسشی

عریان شود حقیقت تلخی که هیچ گاه

پنهان نماده بود

و من؛

افسوس می خورم که چرا،چگونه،چون

آن آفتاب روشن

آن نور جاری جوشان عشق من

در شطّ خون نشست

                          در لجه ی جنون

_{حمید مصدق}

اینگونه فجیع

تبِ اشعارِ تلخِ مصدق...

سرگیجه ی نا بهنگامِ پوچی   درد قلب از غمِ قهوه   گم شدن لا به لای دود به یک نخ،محدود...

طعنه ی سختِ:تو چقدر تلخی!  خنده به ناچار...

کنایه به:چقدر کتاب میخوانی!   معذرت میخواهم!به همین کار محکومم!

صدای اوجِ فریدون...غم تنهایی که اسیرم کرد...قدم هایی در خیابانِ تهوع...لکه ی ننگ ماه،بعد از...بعد از چه کسی؟!

تن در معرض انفجار است! زدم شکستم...

پی نوشت:هرگز کسی این گونه فجیع به کُشتن خود برنخاست که من،به زندگی نشسته ام...(شاملو)

سال قحطی

گلدون ها گل ندادند

درخت ها بار ندادند

گندم های بیابون یه لقمه نون ندادند

چشمه های تو دالون یه چیکه آب ندادند

به هرکی هرچی گفتم به من جواب ندادند

مرد های مست کوچه

تو جیب هاشون کلوچه

تلو تلو میرفتن از پیچ و تاب کوچه

آی آدم های مُرده

ترس دل هاتونو برده

پس چرا ساکت هستید؟!

سگ دل هاتونو خورده

بسه ساکت نشستن

در خونه ها رو بستن

از همه دل بریدن

دل به کسی نبستن

یالاپاشین بجنگین با این روز های ننگین

چه فایده داره اینجا حتی نشه بخندین...؟!

_{فریدون فروغی}

انگار ها نه انگار

بعد از طوفان های بعد از ظهر،قرار من با شاهین...

باید به کافه پناه میبردم

باید دود های ناشی از انفجار توی سینه ام را،سیگار میکشیدم؛باید سناتور ها را میسوزاندم.

ولی...ولی با شاهین،شجاعت بزرگی کردم...فهمیدم گورستان توی سینه ام چقدر عمق دارد...نشستم سر میز...همان میز...جای یک...جای کسی...نمی دانم بنویسم چه کسی...

خاکستر های سیگار را و ته مانده ی غلیظ قهوه را بر گور میریختم...لا به لای دود ها،دیگر کسی نبود...رو به رویم شاهین بود و دلگرمی هایش به من و خنده های دردناکش...معرفت است که توی وجوش است و از اهل قبور نیست...

گفت شعر بخوان...قیصر امین پور خواندم:

"درد

نام دیگر من است...چگونه خودم را صدا بزنم...؟"

به دستبندم،جغد و تبر و فانوس و درخت آویزان است...قصه ی مردی که فانوس برداشت و درختش را قطع کرد...

آدم هایی که از مرگ برمیگردند،جور دیگری به زندگی نگاه میکنند...برای همین انگار ها نه انگار میشوند...و سیگار پشت سیگار...

باید متن کامل این شعر باشد:

خمیازه های کشدار،سیگار پشت سیگار

شب،گوشه ای به ناچار...سیگار پشت سیگار

این روح خسته هرشب،جان کندنش غریزیست

لعنت به این خودآزار...سیگار پشت سیگار

پای چپ جهان را با اره ای بریدند

چپ پاچه های شلوار،سیگار پشت سیگار

در انجماد یک تخت،این لاشه منفجر شد...

پاشیده شد به دیوار،سیگار پشت سیگار

بر سنگ فرش کوچه خوابیده بی سرانجام

این مرده ی کفن خوار،سیگار پشت سیگار

صد صندلی در این ختم ، بی سرنشین کبود اند

مردی تکیده،بیزار،سیگار پشت سیگار

تصعید لاله ی گوش با جیغ های رنگی

شک و شروع انکار...سیگار پشت سیگار

مُردم از این رهایی...مُردم از این رهایی در کوچه های بن بست

انگار ها نه انگار...سیگار پشت سیگار...

این پنج پنجه امشب،همخوابگان خاک اند

بدرود دست و خودکار...سیگار پشت سیگار

صد لنز بی ترحم در چشم شهر جوشید

این شاعران بی کار...سیگار پشت سیگار

در لا به لای هر متن این صحنه تا ابد هست:

مردی به حال اقرار...سیگار پشت سیگار

اسطوره های خائن در لا به لای تاریخ

خواب اند عین کفتار،سیگار پشت سیگار

عکس تو بود و قصه...قاب تو بود و انکار

کوبیدمش به دیوار...سیگار پشت سیگار

مبهوت رد دودم...این شِکوه ها قدیمی است

تسلیم اصل تکرار...سیگار پشت سیگار

کنسرو شعر سیگار تاریخ انقضا خورد:

سه...یک ممیز چهار...سیگار پشت سیگار...

خودکار من قدیمی است،گاهی نمی نویسد

یک مارک بی خریدار،سیگار پشت سیگار

پ.ن:سه نقطه ها را خوب بخوانید...

Fuck

لعنت به همه ی شما

که

بلایی به سرم آوردید که تولد یک آسمون مهتابی رو فراموش کنم...

اون هم من!

من!

من تولد مهتابم رو فراموش کردم...

لعنتی ها...

چند روایتِ نا معتبر

یک شهر

متغلق به دوران هیتلر

وسطش،موشک خورده     اطرافش،خانه های مخروب

یک گسل

کف دریا    با کوسه های گشنه به دورش

سیگاری نیم سوخته در پمپ بنزین

چهره ای از من ترسیم کنید...!

کلمات با طعم تهوع         صدای پارس سگ های بی صاحب

اصابت امواج به صخره های سخت

چیزی از من بگویید...!

گورستانِ نمورِ انتهای جاده    باتلاق های عمیق در دل جنگل

خاکستر های زیر هیزم ها

سراغی از من بگیرید...!

پ.ن:من همونم که یه روز میخواستم دریا بشم/میخواستم بزرگترین دریای دنیا بشم/آرزو داشتم برم تا به دریا برسم/شب رو آتیش بزنم تا به فردا برسم...حالا یه مرداب شدم،یه اسیر نیمه جون/یه طرف میرم به خاک،یه طرف به آسمون

فقط همین

شجاع باش.

هزارمین دورِ دوم

حس منزجر کننده ای است که به دست کائنات،بیست و دوم هایت با کسی گره خوره باشد...

بر مدار دوم ها باشی...

پ.ن:دستی به دور گلوگاهت،حلقه ی انتقام میکنم که نبایست به دوباره خاکستری به خیالم بپاشی و بروی دور ز نگاهم؛و اشک هایت را بر  کتانی مردی مغرور بریزی...

نمیخواهمت...! دیگر نمیخواهمت...چون نیستی آن انار تازه رسیده بر شوق مزاجم...دگر نمیخواهمت...چو پروانه میسوزم به دور شمع هرزگی ات...

تو را در دام شیطان دیگری چون خودم میبینم که دگر بار...نمی خواهمت...

یک خیانت روزمره

ببین ! من از همه ی ماجرا خبر دارم

از آن خیانتِ بی ادعا خبر دارم

بدون حرف برو...واژه ها خطرناک اند

تمام رخت و لباس هایت درون آن ساک اند

بدون حرف برو...آن کلیدرا بگذار

بدون حرف،رجز 

تسلیت به من!کفتار!

ببین ! ببین من از همه ی ماجرا خبر دارم

دروغ پشت دروغ

به خدا خبر دارم

ببین تمام تنم مثل بید میلرزد

لبم که اسم تو را سر برید،میلرزد

حوالی نفسم،انتقام زندانی است

و حکم تبرئه اش،یک هوا ی طوفانی است

ببین...من از همه ی ماجرا خبر دارم

از آن دروغ به شب مبتلا خبر دارم

چرا دروغ به من؟!من که عاشقت بودم...

حریصِ دفترِ ثبتِ دقایقت بودم...

اگر که ثانیه یخ بسته بود،می گفتی...

به درزِ فاجعه،نخ بسته بود،می گفتی...

منی که لهجه افکار صامت ات بودم

برای حرف زدن پای ثابت ات بودم...

بدون حرف برو...بحث ما،خودآزاری است

تمام شد به خدا...این،غرورِ کفتاری است...!

بدون حرف برو... واژها خطرناک اند

پر از دروغ و سراب و گاه،غمناک اند...

_{صدا و کلمات اندیشه}