برای تو...برای تو که گل های ریز مانتوی خاکستری رنگت در بیست و هفتمین روز ماهِ منافق،پژمردند
و...هیچ کس ندید که چطور از صدایت،خون بیرون پاشید...
برای تو...برای تو که از مرداد دو هزار سال پیش...هیچ کاری جز نگاه کردنت،نکردم...
برای تو...که مخفی شده ترین احساس روزگارمی...
برای خاکستری هایی که همیشه می پوشی...و من فکر میکنم که شاید خدا،خاکستری را برای تو آفریده...
برای اسطوره بودنت...برای تو...
پ.ن:هیچ وقت به خاطر چیزی که نوشتی،عذر خواهی نکن.
به خاک تو شراب زدند
به خاک من
خون!
تو را می نوشند
من
خورده می شوم
از تو مست می شوند
از من
می میرند.
هیچ بنای آجری در هیچ جای جهان وجود ندارد!
یا هیچ بنایی ، آجری نیست.
آجر ها احساس دارند
احساس می آفرینند
نقشی را ایفا میکنند
و از همه مهم تر ، از خاک اند
و باز به خاک باز می گردند...
با آجر ها می توان جایی را ساخت و در آن زندگی کرد
با آجر ها می توان از چیزی محافظت کرد
و زیبا ترین رفتار آجر ها ، به تمامی فرو ریختن آن هاست...!
از بیخ ساخته می شوند و از بیخ می ریزند؛بی تجزیه و بی تدریج!
چوب ها اما رفتاری محتاطانه تر و محافظه کارانه ای دارند...
از آن ها می توان چیز هایی ساخت که شکل احساسات اند.
چه کسی می داند چوب ها از کجا آمده اند و به کجا باز می گردند...؟
چوب ها حتی موقع سوختن هم ، به یک باره نمی سوزند!
با همه چیز در می آمیزند از باران گرفته تا آتش.
جهان ما اما جهان چوبی است
همه ی ما با چوب ها زندگی می کنیم
و تهمت مرز و دیوار ساختن را به آجر ها می چسبانیم!
به هر چیزی که تحملش را نداشته باشیم ، تهمت می زنیم
چه کسی تحمل آجر ها را دارد؟!
خداوندا
مرا ببخش به خاطر گناهی که پیش از متولد شدن مرتکب شدم!
و تو به تقاص آن
مرا انسان آفریدی...
و من محروم ماندم از تکه ای آهن شدن
که کلید شده است در دستانش...
من را منع کردی از پارچه بودن برای شال سرش...
بیرون راندی مرا از بهشت شیشه ای پنجره ی اتاقش...
حبسم کرده ای در جسم خودم
با حسرت آزادی در لا به لای گره ی موهایش...
خداوندا...مرا ببخش و رها کن از هبوط به زندگی...
من سخت عذاب می کشم از این انسانی که آفریدی
تا فقط بنشیند در کنارش!
