اینگونه فجیع

تبِ اشعارِ تلخِ مصدق...

سرگیجه ی نا بهنگامِ پوچی   درد قلب از غمِ قهوه   گم شدن لا به لای دود به یک نخ،محدود...

طعنه ی سختِ:تو چقدر تلخی!  خنده به ناچار...

کنایه به:چقدر کتاب میخوانی!   معذرت میخواهم!به همین کار محکومم!

صدای اوجِ فریدون...غم تنهایی که اسیرم کرد...قدم هایی در خیابانِ تهوع...لکه ی ننگ ماه،بعد از...بعد از چه کسی؟!

تن در معرض انفجار است! زدم شکستم...

پی نوشت:هرگز کسی این گونه فجیع به کُشتن خود برنخاست که من،به زندگی نشسته ام...(شاملو)