اسطوره ی معاصر

تو فقط مرا به یاد بیاور...

من تمام جاهای دنیا 

حالم خوب می شود...! 

پ.ن:اردیبهشت است و مادرانگی هایش بر من... :)

Lethe

I think the best way to lethe is reminders memories of a vampire

گفته بودم بی تو می میرم...ولی این بار نه!

اولین باری که یه نفر ازم پرسید دوست داری چه جوری بمیری،فقط سیزده سالم بود...حالم بهتر بود؛دل داشتم برم زیر کامیون یا از روی پل پرت بشم توی آب!حتی بدم نمیومد گلوله هم بخورم! تصمیم گرفتم بگم دوست دارم تیر بخورم!

گفت:مگه دیوونه ای؟! با گلوله؟!

گفتم آره!هرچی راحت تر،بهتر!

سرش رو به نشونه ی تاسف و نفی تکون داد و گفت:فکر میکنی با گلوله مُردن،راحته...؟آدم وقتی تیر بخوره،نمی میره!زجرکُش میشه...!میدونی چقدر طول می کشه تا گلوله از پوست و استخوون بگذره و بعد که فرو رفت،چقدر زجر آوره تا گلوله یخ بشه...؟

گفت:میدونی تا گلوله یخ نشه،عمل نمیکنه...؟

یه جوری حرف میزد که انگار خودش ده بار تیر خورده بود و به قول خودش با پوست و استخوانش،زجر سرد شدن تیر رو تحمل کرده بود؛یه جوری می گفت که میتونستی حس کنی چقدر طول می کشه تا بمیری... .

اما الان خیلی خوب میفهمم که آدم وقتی تیر بخوره،نمی میره؛زجرکُش میشه.راست میگفت...خیلی هم طول می کِشه... . وقتی با چشمای خودت تفنگ رو ببینی،بری جلوش بایستی تا شلیک کنند،مسیر رسیدن گلوله به قلب یا مغزت،سالها طول می کِشه...توی همین فاصله،می تونی صد بار توی زنده بودن،بمیری؛بعد،تمام وجودت میشه همون نقطه ای که گلوله بهش اصابت میکنه...و  رد شدن گلوله حتی از پوست هم سالها طول می کِشه...توی همین فاصله هم میتونی هزار بار توی هنوز زنده بودن،بمیری...ولی قسمت وحشتناک اش اونجاست که

گلوله

نخواد

سرد

بشه

...

صاد ف واو ر الف و...خاکستری!

پیش نوشت:میخواستم حالا که زمستان شده قلم را بخشکانم اما...
تاریخ یخ بسته ای است
هوای هوس آلوده ای
ماه منحوس و فصلِ مِفصل دریده ای است
صداهای سرد و سوخته ای...

اسطوره ی سپید و سیاه باز آمدی...شبِ تولدِ مرگ...
من از عکس سپید و سیاهت،بهمن می کِشم...دی به درک!

پی نوشت1:برای هدیه ی بی مثالی که اتفاقی(فکر کنید اتفاقی!)برای بار دوم(ولی بی مثال تر)گرفتمش...

پی نوشت2:دوبار درست انتخاب کردم
یک بار وقتی فهمیدم عاشقت شده ام
یک بار وقتی فهمیدم عاشقش شده ای
مثل ساعتی خراب
که فقط دوبار زمان را درست نشان می دهد
خراب است دیگر..._{(شاعرش را به خاطر ندارم!)}

بازهم این صدای خون آلود

با هر دوشنبه اشک می ریزم

کی گفته دیوونگی حد داره...؟!

نیستی بگی خیلی دوستم داری...نیستی بگی امشب...

بی تو که چیزی مثل سابق نیست

رفتی و با تو دلخوشی رفته

رفتی و تیکه تیکه ی قلبم

جا مونده

بین

روزای هقته

جز لحظه ای که دست تکون دادیم

از چهارشنبه چیزی یادم نیست...

ابرای بارون زا رو برگردون

مردی که اشک نریزه،آدم نیست...!

از وقتی چشماتو روی من بستی

خورشید از دنیای من رفته

من موندم و دلواپسی هامو دلتنگی های آخر هفته...

_{فقط رضا یزدانی گوش کنید... :)}

هشدار که آرامش ما را نخراشی

پیش نوشت:کسانی که لبخندی همیشگی بر چهره دارند،سعی میکنند یک غم تقریبا وحشتناک را پنهان کنند.

زن ها...موجودات غریب آفرینش...این بی رحمانه ترین رسالت مردان است که باید عاشق موجوداتی شوند که فقط قسمتی از آنها عشق است و ما بقی قسمت هایشان،مکمل عشق است... .

مرد ها در تک بعدی ترین حالت ممکن،پاک باخته ی یک زن میشوند...زنی که کوچه ی فریدون مشیری،ماه و ماهی علی رضا بدیع،صدای پارس صادقانه ی سگ های باغ،لذت رقص وحشی اما ساکت برف ها و حتی لباس های تیره رنگ را از یک مرد میگیرند و اشک او را در می آورند...

دنیا پر است از زن های طرد شده و مرد های یخ زده که همچنان عاشق اند اما هیچ گاه به هم نمی رسند.

پی نوشت:بعضی ها آنقدر به دیگران وفا دار اند که به خودشان خیانت میکنند(و این درباره ی مرد ها صادق تر است)

هیچ کس نبود که بیدارمان کند

به جماعت تئاتری:

یک غلطی بکنید!

به جای آتش فندک،آتش تن سوز تری هم دارید؟!

یا به جای مزخرف بافتن،لباس گرم تری هم دارید؟!

کار اشتباه کردن،بهتر از هیچ کاری نکردن است!

کاغد بی خط

یک شب

بعد از دو سه هزار سال عمر

کائنات گرد هم مینشینند تا سرب به آسمان بریزند و باد را بجنبانند

و همان شب کسی را به زیر پوستت  تزریق کنند که بگوید:آسمان را ببین...

دیگر کسی فکر این را نمی کند که لامذهب ها!خوک نیستم که دیگر نتوانم آسمان را ببینم؛گاو نیستم که کور رنگ باشم یا سگ نیستم که باد را حس نکند!

زندگی و عمر و حال و خواب را بار میزند و می برد...به همین سادگی!

به درک که بعدش دیگر باید کور و کر و فلج بشوی تا خاطره ای تو را به خطر نیندازد!(این پاسخ کائنات است!)

گوشه ی تخت داری جان می کَنی آن وقت همسایه ها به فکر نذر کردن برای گرفتن حاجت اند!پیش چشم تو که زنده زنده از دست زمین و زمان،جان میدهی...

پی نوشت:اون بالا باد داره زاغ ابر ها رو چوب میزنه...اشک این ابر ها زیاده ولی دریا نمیشه...

خوک های آسمانی

آرزو های به گور رفته   راه های دور...دور... نه رفته...

آسمانِ خمار...هوای بیمار...ساعت های بی عار...

یک خوک... گردن شکسته...از ندیدن آسمان،خسته...توی چشم هاش   خون لخته بسته...

سقف های سیاه...اندوه...خیالات تباه...

تبعیض نژادی در شکل گردن...فقط زمین را دیدن...زمین دیدن...

زمینِ تا خرخره در لجن...دست و پا بسته در مسلخ تن...

یک خوکِ محکومِ زمینی

پ.ن:بررسی ها ثابت کرده است خوک ها به دلیل شکل گردنشان،قادر به دیدن آسمان نیستند.

شهر بوی جنگل میده...

سرم درد میکرد؛از دیشب تا حالا...سرم را به دیوار تکیه دادم و صدای موزیک را تا آخر زیاد کردم؛هندزفری ها توی گوشم میلرزیدند.هارد راک بود!شوخی که نبود!!!

عباس زود تر از همه آمد و بعد محمد.بعد سین الف...با سحر.از در که آمد داخل،جوری که محمد نبیند،برایش شکلک درآورد.گره ی ابروهایم باز شد و خنده ام گرفت.نه از شکلکی درآورده بود،از حالت صورتش...نشست رو به رویم.مثل همیشه.خاکستری روشن پوشیده بود.هنوز حالت مسخرگی توی صورتش بود.با همان حالت سرش را به دیوار تکیه داد و پرسید:خوبی؟! و خندید...

موزیک را قطع کردم و هندزفری ها را از گوش هایم بیرون آوردم.بدون آن که جوابی بدهم،به خندیدن ادامه دادم.به گمانم خودش فهمید! فقط من بودم که حرکاتش را وقتی محمد حرف میزد،نگاه میکردم و خوب میدانست که خوب میفهمم  نگاه های چپ چپ اش به محمد و شادی،چه معنی دارد!

سعی کردم نگاهش نکنم.سرم را پایین انداختم و سعی میکردم با وجود مغز مذاب شده ام،تمرکز کنم که ناگهان صدای بسته شدن پنجره،تلاشم را از هم پاشید.

سرم را بالا آوردم.با تعجب نگاهش کردم.نگاهم کرد و گفت:خیلی سر و صدا میومد!مگه نه؟!

راست می گفت!لبخند زدم و گفتم:ممنونم!

سرم درد میکرد؛گُر گرفته بودم؛دست هایم میلرزیدند؛نه حواسم جمع بود و نه تمرکز داشتم و بد تر از همه،هوا ابری بود...ابر های غلیظ...حوصله نداشتم باران بگیرد.

سین الف داشت از روی کتاب میخواند که صدای رعد و برق آمد.دو بار و سه بار...بلند تر و وحشی تر.

مغزم رسما از کار باز ایستاد.دیگر کنترل نداشتم روی فکر و حرف هایم.بلند فکر میکردم.گفتم:میشه بارون نگیره...؟!

سحر نگاهم کرد.گفتم:من از بارون بدم میاد!

سحر گفت:منم همین طور!

خوشحال شدم که به جز من،کس دیگری هم بود که از این پدیده ی وحشی و شلخته،بدش می آمد!حالا به هر دلیلی...!

باز رعد و برق زد و این بار صدای باران توی کانال کولر پیچید.

سین الف،نگاهش ترسیده بود از صدای رعد و برق و من،عصبانی شده بودم دیگر.زیر لب گفتم:what the fuck?!

همچنان ترسیده نگاهم میکرد...برای لحظه ای کوتاه،نگاهش کردم...همان طور عصبانی.حالتش جوری بود که مجبور شدم خودم را کنترل کنم؛نمیدانم چرا...شاید چون خاکستری پوشیده بود؛یا چون به من نگاه میکرد... . نفس عمیق کشیدم و باز با جان کندن،سعی کردم آرام بگیرم.

بی فایده بود!فقط از ظاهر به باطن رفتند.

دیگر مطمئن شده بودم که باران گرفته.

کلاس تمام شد.

میدانستم تنهایی از پس این حال و هوا بر نمی آیم.میدانستم که او از این حال و هوا چیزی نمیداند.توی راه پله ها،صدایش کردم...چند پله از من پایین تر بود.ایستاد.

بدون هیچ مقدمه ای گفتم:میتونیم با هم قدم بزنیم!

شالش از سرش سُر خورد.دو سه ثانیه سر تا پایم را نگاه کرد.نگاه هایش جوری است که آدم به خودش شک میکند.جوری است که میفهمی چه میگوید اما دست پاچه ات میکند.

آب دهانم را قورت دادم و از موهای بلوندش،نگاهم را برداشتم.قلبم میکوبید و سرم داغ بود. خودم به خودم نگاه کردم:هندزفری توی گوش هایم بود،در کیفم باز بود،پیراهنم تا روی بازوهایم عقب رفته بود... .حق داشت فحشم بدهد!

شالش را کشید روی سرش و فقط یک نفس عمیق کشید.من،صدایم را صاف کردم،پیراهن و تیشرتم را مرتب کردم،هندزفری ها را گذاشتم توی کیفم و پایین رفتم.

دستم را به طرفش دراز کردم و لبخند گرمی زدم.از همان خنده های شیطنت بارش تحویلم داد و گفت:فقط برای این که بفهمم چی توی سرت میگذره که اینقدر درگیری!

و بدون آن که دستم را بگیرد،جلو تر از من به راه افتاد.

هم قدم شدیم.باد...ابر...باران...برگ ها...

دست هایم در جیب هایم بود و نگاهم روی زمین.هیچ حرفی نمیزدم...ولی حس میکردم او منتظر بود تا چیزی بگویم.منتظر بود چیز هایی نشانش بدهم که تا به حال به آنها اعتنایی نکرده بود؛ولی هیچ نمیگفتم.حتی نگاهش هم نمی کردم.

باد،به دست و پای هر دویمان می پیچید.مو هایم را کاملا بهم ریخته بود.چهار راه دوم را که رد کردیم،ایستاد و مثل بچه ها که حوصله یشان سر رفته باشد،با اعتراض گفت:همین؟!

به روی خودم نیاوردم.ایستادم.سرم را بالا آوردم و نگاهش کردم.قطره های درشت باران،لباسش را خیس کرده بود.به جای قطره ها نگاه کردم و گفتم:این همه!کافی نیست؟!

باز به اعتراض گفت:ولی تو هیچی نمیگی! شما ها همتون...

هنوز به جای قطره ها روی لباسش نگاه میکردم.حرفش را قطع کردم:آره...دیوونه ایم!خودم میدونم!برگ ها رو بشمر...بو بکش...شهر،بوی جنگل میده...جایی جز باغ وحش نیستیم!

گوشه ی شالش را توی دستم گرفتم.مو هایم پخش شده بودند توی صورتم.گفتم:تا میدون بیا...میخوام قهوه مهمونت کنم...و لطفا برگ ها رو بشمر!

همان طور که به راه افتادم گفتم:باید برات چتر بگیرم.من از بارون بدم میاد!به خاطر خیلی چیز ها! یه نگاه به ردّ بارون روی لباس هات بکن...

داشتم حرف میزدم که دست گذاشت روی شانه ام و مرا برگرداند.شوکه شدم...حرفم را خوردم...

کیفش را روی شانه اش انداخت و دست هایش را برد لا به لای مو هایم.نفسم بند آمد.موهایم را مرتب کرد و گفت:خودت هم مثل جنگلی ها شدی!حواسمو پرت نکن!میخوام برگ ها رو بشمرم...گفتی کجا میشه قهوه خورد؟!

پ.ن:تشکر نکن بابت رفتنت...برو این فداکاری قابل نداشت...!