اینک آن انسان

شک دارم

به خلق باکره ی مریم

به ساییدگی جای پای ابراهیم

به پیراهنی که عیسی در آن دست بُرد

به تاریکی چاه یوسف

و به مکر برادرانش...

یگانگی

اعجاز

شک دارم...

در زمانی که گشنگی،یقین آور است

و تنهایی

و اندوه و بیگانگی...

من مشکوکم...به هیچ،که تمامی معنا ها را بلعیده...

من به نجات یافتن نیز مشکوکم

که اینچنین در مخمصه،سخت گرفتارم...

من به دروغ ها هم شک دارم...که خود،دروغی بزرگتر اند!

و مومنم به ترس...به رخوتِ سختِ چشم هایم...به سوتفاهمات...

من... بی دریغ مشکوکم...