مُرده ی متحرک
هنوز احساس دارم...یا شاید هنوز حس میکنم...
هنوز هم خیلی چیز ها توی این جهان وجود دارند که به احساسات من وصل میشوند... . تاسف برانگیزه...!این یعنی حتی اگه خودت هم بخوایی کاملا یخ ببندی،رسالت عذاب آوری که داری اینه که همچنان همه چیز رو احساس کنی... .
حس میکنم اما هیچ حرکتی درونم رخ نمیده...مثل یه گرگ...که کنج یه غار تاریک کز کرده و شاهد دریده شدن گوسفند هاست؛از بوی خون کلافه شده...ولی یخ بسته و نمیتونه حرکت کنه.مثل ماهی های توی آکواریوم که فقط می تونند از پشت شیشه همه چیز رو ببینند؛همه چیز رو می بینند اما جلوی اونا یه شیشه کشیده شده که هیچ حرکتی نمی تونند بکنند... .
جاودانگی گاهی میتونه یه نفرین باشه...هیچ کس به همین سادگی ها جاودان نمیشه!کلی عذاب پشتش هست...!
چند هفته پیش یه ارّه برداشتم تا دستمو ببرم؛دستم بریده نمی شد!فقط پوست دستم خراش افتاد؛الان هم با گذشت چند هفته،هنوز جای دنده های ارّه،خوب نشدند...!
این یعنی حتی خودت هم نمی تونی مسبب تموم کردن زندگی ات باشی...یعنی هیچ چیز دست خودت نیست.
یعنی من زخم نمیخورم اما اگه زخم بردارم ممکنه هیچ وقت جای اون زخم یا حتی خراش،خوب نشه.
تفاوت این که هیچ چیزی رو حس نکنی با این که همه چیز روحس کنی و نشه هیچ حرکتی کرد،چیه...؟؟؟
هنوز...
مثل وقت هایی که ابر ها غلیظ تر میشن...هر قطره بارون بی حوصله ای که پرت میشه روی خاک...مثل سی و نه دقیقه قبل رو...
من حس میکنم کجا،چه اتفاقی افتاد...هنوز...ولی فقط نگاه میکنم...
تازه فهمیدم پر از زخم هستم...به خونریزی ها ی بدنم جوری بی تفاوت نگاه میکنم که انگار یه نفر نشسته و داره جریان رود رو نگاه میکنه!
یه عنکبوت سمی چسبیده به قلبم...و زهر توی خونم پخش شده...
همه ی این ها،باعث ضعیف شدن میشه ولی باعث مرگ نمیشه...جاودانگیِ کُشنده!
پ.ن:سبب منم که میشکنم اما حرفی نمیزنم
کی میدونه این حسرت ها چه کرده با روز و شب هام...؟
